Een tijdje hier afwezig geweest en door een combinatie van scholing en werk nauwelijks aan spelen toe gekomen. De permanente terugkeer van mijn beste maat uit het buitenland was echter een goede reden om voor 3 dagen te gaan golfen in…. Wales!
Nu zijn de mensen die mijn reisverslagen eerder al gelezen hebben wel op de hoogte van wat ik dan opzoek, maar voor hen die mij hier als eerst lezen toch even een ultra korte uitleg; zo goedkoop mogelijk leuke golfbanen in Engeland spelen en zoeken is mijn grote hobby!
Mijn oog was gevallen op een bijzondere baan… Celtic Manor is een begrip geworden in de golfwereld de laatste 17 jaar. Het complex had al 2 Championship Courses maar voor de Ryder Cup 2010 werd een hele nieuwe baan bijgebouwd in de vallei achter het resort: "Twenty-Ten".
Dat zou mooi zijn maar waarschijnlijk ook wel erg duur… Laat het bijzonder zijn voor deze bijzondere viering was de gedachte en voor ik het wist stond ik te dansen op de verjaardag van mijn pete kindje, niet van vreugde omdat ze 2 was geworden, daarvoor had ik al een liedje gezongen, NEE van het feit dat ik me net een klein kind voelde: IK GA SPELEN OP DE TWENTY-TEN!
In de zeikende regen stonden we in de file te balen, fuck het gaat allemaal wel heel close worden dachten we nog en aangekomen op Celtic Manor hadden we ook niet direct door dat Twenty-Ten clubhouse nog een stukje verder was dan de parkeerplaats. Een attente medewerker wees ons hierop dus in plaats van erheen lopen maar alles snel ingeruimd en aangereden weer… Achteraf gezien een betere keuze dan lopen want toen we de heuvel over reden zagen we in de diepte het clubhuis liggen maar ook meteen was de ligging duidelijk wow… Mooi!
Toen we beneden aan kwamen stond een man ons op te wachten en het verzetten van onze tee-time was in no-time geregeld, we konden een uurtje later starten zodat we alle tijd hadden om te genieten van de omgeving en wat in te slaan. Onze tassen werden uit de auto gehaald en klaargezet met onze buggy’s. De man begeleide ons naar de kleedruimtes nadat hij onze initialen had opgeschreven. Hij vertelde over de Ryder Cup geschiedenis en andere wetenswaardigheden van het gebouw voordat hij ons de kleedruimtes in begeleide. Nigel (dat was zijn naam) was een bevlogen spreker en hij liet ons voelen hoe het was om daar als speler te zijn: Als koning! Wij waren op dat moment koning en dat liet iedereen ons weten. Iedereen groette ons vriendelijk met een woordje en een knikje bij het voorbij lopen.
De kleedruimtes waren prachtig! Luxueus maar niet over de top, met overal nog de naamplaatjes op de kastjes. Als spelers van die dag hadden we ook een kastje toegewezen gekregen met daarop onze naam en Tee-time! Nadat Nigel ons achter liet om om te kleden keken we elkaar aan… WOW en als kleine kinderen keken we onze ogen uit en werden er volop foto’s gemaakt. Omgekleed liepen we naar buiten waar we eerst nog even door de Pro-shop struinde. Nigel stond ons op te wachten met een luxe busje en bracht ons naar de Drivingrange.
Zoals je dat vaak ziet bij pro-events stonden de piramides met rangeball’s al klaar voor ons en nog wat verbouwereerd van alles waarin we nu terecht waren gekomen sloegen we de gele balletjes vol plezier het grasveld op. Nigel ging ons verlaten nadat hij een foto gemaakt had waarop we voor het Ryder Cup bord op de eerste hole hadden geposeerd, de scorecards hadden gekregen en een zakje met tee’s hadden gehad.
Daar stonden we dan, mijn droombaan, in het schitterende landschap met mijn vrienden. Het leven kan nauwelijks mooier worden voor een golfer! Het spel had veel te leiden onder mijn onkunde en de natte omstandigheden. Als je de fairway miste kwam je geheid in een klei poel terecht en de waterhindernissen waren behoorlijk groter geworden omdat het water op sommige plaatsen een halve meter hoger stond dan normaal… Het was afgelopen dagen uitzonderlijk nat geweest in dit deel van de wereld en dat was overal aan te merken. . De greens waren behoorlijk snel en ongehoord mooi en verzorgd, Pitchmarks? Die lijken ze hier nauwelijks te kennen. De bunkers lagen er prachtig onderhouden en scherp afgesneden bij en de omgeving was ook sprookjesachtig. Ondanks deze verzwaarde omstandigheden had dit geen invloed op onze spelvreugd, hier denk ik nog jaren aan terug wist ik toen al...
Bij het betreden van hole 9 kom je langs een huisje met daarin een menukaart aan de muur en een telefoon. Van hieruit bel je naar het ‘halfwayhouse’ waar dan je bestelling opgenomen wordt en klaargemaakt wordt voor het moment dat je uitgeholed bent en daar aankomt. Opvallend hier (en ook in de pro-shop) dat er geen top bedragen gevraagd worden voor het aangebodene maar gewoon schappelijke prijzen! De baan vervolgd zich daarna verder door het dal en de laatste holes gaan omhoog omhoog.
We speelde een erg langzaam tempo omdat we last hadden van de nattigheid maar ook omdat we zoveel mogelijk indrukken op wilde nemen en toch hoefde we maar 3 flights voor hadden moeten gaan (waarvan alle 3 flights van 2 spelers). Bij de laatste flight stonden we te genieten van de flight die we net voor hadden laten gaan toen ik dacht; hey, bekend gezicht… De bondscoach van Wales en legende van Manchester United Ryan Giggs was daar een van de 2 spelers dus meteen een kort praatje gehouden en foto gemaakt wat ze helemaal niet erg leken te vinden.
Op hole 18 werd het naarst de gebruikelijke handjes ook gewoon een hele dikke groepsknuffel. Wat een ervaring was het nu al, wat een gaaf avontuur en liepen de 20 meter naar het clubhuis stralend van geluk. Daar werden onze tassen aangenomen van ons en kregen we een mooie ijzeren bagtag met het logo van Twenty-Ten met achterop de initialen en speeldatum gegraveerd! Nog harder stralend gingen we ons lekker douchen en aankleden. Toen we boven kwamen zagen we het personeel weglopen (die dus beneden gebleven waren om onze spullen schoon te maken bleek toen we bij de tassen aan kwamen!
Toen we naar het hotel reden waren we helemaal hyped. Dit was echt een ‘once in a liftime experience’! Of is dat eigenlijk wel zo? Nu komt namelijk de strekking van hetgeen waarom ik dit hier plaats. Niet om jullie de ogen uit te steken over wat ik nu weer heb meegemaakt maar vooral ook om te vertellen dat als dit voor mij mogelijk is dit eigenlijk voor iedereen meer dan mogelijk is. Dit was namelijk behoorlijk budget te noemen! Zet er voor jezelf eens een prijs op doe eens… Nope, lager!... Nee nog steeds niet, lager… Echt lager… Nou okay ik zal het maar zeggen dan. Wij speelde hier op 3 april, op de 31ste maart geboekt waren we kwijt:
59 pond/67,67 euro!
www.celtic-manor.com/twenty-ten-tastic
St. Mary golf club (voor 12,50 pond) en ook Thornbury Golf Club (voor 22 pond) waren top locatie met prachtige banen zeker qua prijs kwaliteitsverhouding! Maar Twenty-Ten is gewoon waar het om gaat!
Ik had nog ZOVEEL andere foto's willen posten maar helaas is de ruimte te beperkt, ik hoop dat ik iemand heb kunnen motiveren de reis ernaartoe te maken!!!